Op haar vijfde stuurde ze haar oma een zelfgemaakt sierspeldje per post.
Hoeveel tijd ze toen al zoetbracht met knutselen met touwtjes, dennenappels,
kralen en draadjes is niet meer te achterhalen: “Ik kan me al van heel vroeger
mijn eigen plezier in dingen maken herinneren” vertelt ze. In haar meisjeskamer installeerde haar moeder een werkbankje, zodat ze zich in elk geval naar hartelust kon overgeven aan haar meest geliefde bezigheid: sieraden maken.

Dat haar solitaire spielerei daarmee ook meteen een nét iets minder vrijblijvend karakter kreeg, was in die tijd nog niemand zich van bewust. Zij studeerde in Arnhem aan wat tegenwoordig de School voor Hoge Kunsten heet en daarna in Amsterdam aan de Rietveldacademie.

Lous Martin kan terugkijken op een periode van ruim dertig jaar vakbeofening, zij het met tussenpozen. Zo ging vanaf 1969 tot 1975 bijvoorbeeld de meeste tijd zitten in Galerie Sieraad, die zij met Hans Appenzeller runde en waar naast dure unicaten De Serie Sieraad in oplage werd uitgegeven, in de geest van die tijd. Daarnaast vervulde zij bestuursfuncties bij de VES, de voormalige vereniging van vrije vormgevers, en organiseerde ze diverse tentoonstellingen in zowel binnen- als buitenland.

In 1996 opende zij Galerie Lous Martin te Delft. “Het toegankelijk maken van het sieraad voor publiek is uitermate belangrijk voor mij. Er zijn tijden dat dit de boventoon voert”, stelt ze. Een heldere uitspraak die niet de angst verraadt die haar collega’s in zulke omstandigheden uiten.

Gedeeltelijk overgenomen van Ans van Berkum, uit de catalogus 'Lous Martin 1965 - 1995: Simpelweg Sieraden' (€ 12,50)

(foto's 1 en 2: Gijsbert Hanekroot, foto 3: Jocelyne Moreau, foto's 4 en 5: Claartje Keur)